Over telewerk en mentaal welzijn, over creativiteit binnen een sterk gereguleerd kader, over snelheid en flexibiliteit zonder in te boeten op kwaliteit en zekerheid. Over verschillende statuten en hoe die beter op elkaar afgesteld zouden kunnen worden, over een evolutie die geen revolutie is en over het gewicht van HR in directiecomités. We hadden heel wat te bespreken met minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven, Telecommunicatie en Post Petra De Sutter en haar kabinetschef Kurt Van Raemdonck.

Slechts 43 procent van de bedrijven heeft een preventief beleid voor mentaal en fysiek welzijn op de werkvloer. Bijna een vijfde onderneemt ondanks de coronacrisis nog geen concrete acties om het welzijn van zijn werknemers te verbeteren. En een derde van de bedrijven die wel maatregelen ontwikkelde, deed dat op buikgevoel. Dat is opvallend, want bijna alle ondernemingen geven wel aan dat ze welzijn op het werk belangrijk vinden. Ondertussen blijft ook de werkbaarheidscheque, het Vlaamse subsidiemechanisme om het gezondheidsbeleid in bedrijven te ondersteunen, on(der)benut.

Een recente Britse enquête kwam tot opvallend gelijkaardige vaststellingen als deze van Acerta, VUB en HR Square (zie hierboven). Slechts 44 procent van de werkgevers heeft een overkoepelende strategie voor welzijn. Dat wijst erop dat ondanks meer investeringen in welzijn niet gepaard gaan met een voldoende strategische focus. ’t Is overal hetzelfde…

Het aandeel zieken en invaliden in dit land is de voorbije tien jaar sterk gestegen. Uit onderzoek blijkt nu ook dat de stijging in België veel sterker was dan in de rest van Europa. De aanname dat vergrijzing, de communicerende vaten tussen het werkloosheidsstelsel en het stelsel van ziekte en invaliditeit en de veranderende arbeidsomstandigheden de verklaring vormt voor deze stijging klopt niet.

Ernstige tekortkomingen kunnen een ontslag om dringende reden rechtvaardigen indien zij elke verdere samenwerking onmiddellijk en definitief onmogelijk maken. Hierbij wordt echter wel eens uit het oog verloren dat het ook belangrijk is om voldoende bewijs te verzamelen over de ernstige tekortkomingen die aan de werknemer worden verweten. De arbeidsrechtbank (en daarna het arbeidshof) sprak zich uit over het ontslag om dringende reden van een werknemer omwille van racistische uitlatingen ten aanzien van een derde en racistische uitlatingen over een derde ten aanzien van collega’s.